ข้อมูลพื้นฐานกศน.ตำบคลองหอยโข่ง

ความเป็นมา

กศน. ตำบลคลองหอยโข่ง ตั้งอยู่ในพื้นที่ตำบลคลองหอยโข่ง อำเภอคลองหอยโข่ง จังหวัดสงขลา ตำบลคลองหอยโข่ง เป็นตำบลดั้งเดิม ตั้งแต่อำเภอคลองหอยโข่งขึ้นอยู่กับอำเภอหาดใหญ่ ปัจจุบันเป็นตำบลหนึ่งของอำเภอคลองหอยโข่ง ประชากรเป็นคนดั้งเดิมอาศัยสืบทอดมาแต่โบราณ สันนิษฐานได้จากสถานที่สำคัญทางศาสนาบ่งบอกถึงประวัติศาสตร์เก่าแก่สมัยรัตนโกสินทร์ แต่ด้วยความเป็นถิ่นทุรกันดาร กระทรวงมหาดไทยจึงประกาศแยกให้เป็นกิ่งอำเภอคลองหอยโข่งตั้งแต่ วันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2535 และต่อมาได้มีพระราชกฤษฎีกายกฐานะเป็นอำเภอ ตั้งแต่ 11 ตุลาคม พ.ศ.2540 เป็นต้นมาอาคารแห่งนี้แต่เดิมเป็นศูนย์เอนกประสงค์ประจำหมู่บ้าน ของหมู่ที่ ๑ ตำบลคลองหอยโข่งต่อมาได้ได้ประกาศจัดตั้งให้เป็นศูนย์การเรียนชุมชนบ้านจอมหรำ ซึ่งตั้งอยู่ที่ ศาลาอเนกประสงค์ หมู่ที่ 1 ตำบลคลองหอยโข่ง อำเภอคลองหอยโข่ง จังหวัดสงขลา เมื่อวันที่ 25 เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.2542 และต่อมาเมื่อวันที่ ๑๒  ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๒ ได้ประกาศจัดตั้งเป็น กศน.ตำบลคลองหอยโข่ง ประกาศจัดตั้งจากจังหวัดสงขลา

ที่ตั้ง

บ้านจอมหรำ หมู่ที่ 1 ตำบลคลองหอยโข่ง อำเภอคลองหอยโข่ง จังหวัดสงขลา

บทบาทหน้าที่

กศน.ตำบลมีบทบาทสำคัญในการจัดและส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตของประชาชนและสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้ในชุมชนโดยมีครู กศน.ตำบลเป็นกลไกหลักในการขับเคลื่อนและมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องทำหน้าที่ส่งเสริมและสนับสนุนการดำเนินงานกศน.ตำบลดังนี้

        ๑) การวางแผนจัดทำฐานข้อมูลชุมชนจัดทำแผนพัฒนากศน. ตำบลและจัดทำแผนปฏิบัติการประจำปี

๒) การจัดและส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย

กศน. ตำบลมีฐานะเป็นหน่วยจัดการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตของประชาชนและการสร้างสังคมแห่งการเรียนรู้ในชุมชนมีภารกิจดังนี้

๑.จัดการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยให้กับประชาชนกลุ่มเป้าหมายในชุมชนโดยแยกเป็นกิจกรรมดังนี้

        ๑)การศึกษานอกระบบ

        - การศึกษาขั้นพื้นฐาน

          - การศึกษาเพื่อพัฒนาอาชีพ

          - การศึกษาเพื่อพัฒนาทักษะชีวิต

          - การศึกษาเพื่อพัฒนาสังคมและชุมชน

          - กระบวนการเรียนรู้ตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง

        ๒)การศึกษาตามอัธยาศัย

๒.สร้างและขยายภาคีเครือข่ายเพื่อการมีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยในชุมชน

๓.ส่งเสริมและสนับสนุนการจัดกิจกรรมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยในชุมชนของภาคีเครือข่าย

๔. จัดทำระบบข้อมูลสถิติและสารสนเทศเกี่ยวกับประชากรกลุ่มเป้าหมาย

๕. จัดทำแผนโครงการการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยประจำปีงบประมาณ

๖. ประสานงานและเชื่อมโยงการดำเนินงานการจัดกิจกรรมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย

๗. พัฒนาคุณภาพและมาตรฐานการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย

๘. รายงานผลการดำเนินงานการการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยต่อกศน.อำเภอ

    ๓) เป็นศูนย์เรียนรู้ 4 ศูนย์

            - ศูนย์การเรียนรู้ตลอดชีวิต

           - ศูนย์ดิจิทัลชุมชน

           - ศูนย์ส่งเสริมประชาธิปไตย

           - ศูนย์เรียนรู้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงประจำตำบลคลองหอยโข่ง

กรรมการกศน.ตำบลคลองหอยโข่ง

อาสาสมัครตำบลคลองหอยโข่ง

1.       นายคุณานนต์ โอยชัย

2.       นายภูวเดช สามาอาพัด

บุคลากร ตำบลคลองหอยโข่ง

1.       นายจตุรภัทร เวชสิทธิ์ ผอ.กศน.อำเภอคลองหอยโข่ง

2.       นายมนตรี จันวดี ครูอาสาสมัครฯ

3.       นางสาวสุวรรณาบริเพชร์หัวหน้ากศน.ตำบล

.๑ สภาพทั่วไปของตำบล

ลักษณะทางภูมิศาสตร์

พื้นที่เหมาะสมแก่การทาการเกษตรราษฎรส่วนใหญ่ประกอบอาชีพทำสวนยางเป็นอาชีพหลัก

อาณาเขตตำบล

-ทิศเหนือจรดหมู่ที่ 2 ตาบลคลองหลา

-ทิศใต้จรดตำบลทุ่งหมออำเภอสะเดา

-ทิศตะวันนอกจรดหมู่ที่ 7 ตาบลโคกม่วง

-ทิศตะวันตกจรดจังหวัดสตูล

ข้อมูลอาชีพของตำบล

-อาชีพหลักทาสวน/ทาไร่

-อาชีพเสริมทาขนม

ข้อมูลสถานที่สาคัญของตำบล

1. น้าตกผาดา

2. ที่ว่าการอาเภอคลองหอยโข่ง

3. วัดโพธิ์

4. สานักสงฆ์จอมหราพัฒนา

5. สานักสงฆ์บ้านเก่าร้าง

6. โรงเรียนบ้านหน้าวัดโพธิ์

7. กองพลพัฒนาที่ 4 (ค่ายรัตนพล)

8. สถานีวิจัยและพัฒนาประมงน้าจืดจังหวัดสงขลา

ภูมิประเทศ

พื้นที่ทางทิศตะวันตกติดเทือกเขาสันการาคีรีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ราบลูกคลื่นลอนลาดเนินเขาที่ลาดเชิงเขาและพื้นที่ราบลุ่ม

ภูมิอากาศ

ตำบลคลองหอยโข่งอยู่ภายใต้อิทธิของมรสุมตะวันตกเฉียงใต้และมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือมี 2 ฤดูกาลคือฤดูร้อนเริ่มตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ถึงเดือนพฤษภาคมฤดูฝนเริ่มตั้งแต่เดือนตุลาคมถึงเดือนธันวาคม

การปกครองและประชากร

แบ่งเขตการปกครองตามพระราชบัญญัติการปกครองท้องที่พ . ศ . 2457 เป็นหมู่บ้านในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลคลองหอยโข่งจานวน 7 หมู่บ้านได้รับประกาศจัดตั้งเป็นองค์การบริหารส่วนตำบลในราชกิจจานุเบกษาเล่มที่ 111 ตอนที่ 53 ก .ลงวันที่ 2 ธันวาคม 2537 มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 2 มีนาคม 2538

๒.๒ ข้อมูลด้านประชากร

          จำนวนประชากรจำแนกตามเพศและเขตพื้นที่ตำบล

          จำนวนประชากรจำแนกตามช่วงอายุ

จากตารางจำนวนประชากรจำแนกตามช่วงอายุ พบว่า ประชากรส่วนใหญ่เป็นประชากรวัยแรงงาน อายุ ๑๕ – ๕๙ ปี คิดเป็นร้อยละ 38.04 ประกอบด้วย ประชากรช่วงอายุระหว่าง ๑๕ – ๓๙ ปี ร้อยละ 19.19 ซึ่งเป็นกลุ่มวัยแรงงานที่ให้ความสำคัญในการจัดบริการการเรียนรู้เป็นกลุ่มแรก และช่วงอายุ  ๔๐ – ๕๙ ปี  คิดเป็นร้อยละ 18.85 เป็นกลุ่มวัยแรงงานที่ให้ความสำคัญในการจัดบริการการเรียนรู้รองลงมา สำหรับกลุ่มผู้สูงอายุที่มีอายุ ๖๐ ปีขึ้นไป ร้อยละ 20.51 เป็นกลุ่มที่ให้ความสำคัญในการจัดบริการการเรียนรู้ตามช่วงอายุจากมากไปหาน้อยตามลำดับ

จำนวนผู้พิการจำแนกตามความพิการ

กลุ่มผู้พิการ เป็นกลุ่มผู้ด้อยโอกาสในการที่จะเข้ารับบริการทางการศึกษาหรือเข้าร่วมกิจกรรมการเรียนรู้ด้อยในกว่าคนปกติทั่วไป อันเนื่องมาจากข้อจำกัดทางด้านร่างกาย จิตใจ สติปัญญาหรือความสามารถในการเรียนรู้ จากตารางข้อมูลจำนวนคนพิการ ในพื้นที่ตำบลจำแนกตามประเภทความพิการ ส่วนใหญ่มีความพิการทางสายตาคิดเป็นร้อยละ 0.94 และพิการทางร่างกาย คิดเป็นร้อยละ 0.15มีความพิการมากที่สุดทั้งสองประเภท ร้องลงมาคือผู้พิการทางสมอง คิดเป็นร้อยละ 0.05 และในการจัดบริการทางการศึกษาและการเข้าร่วมกิจกรรมการเรียนรู้ ได้จัดตามความสนใจและความต้องการของผู้เรียนรายบุคคลหรือกลุ่ม โดยวิเคราะห์จากความสามารถในการเรียนรู้ที่เหมาะสมกับสภาพความพิการของแต่ละบุคคลหรือกลุ่มจากการดำเนินงาน บริการจัดการศึกษาแก่ผู้พิการในรอบปีที่ผ่านมา พบว่าผู้พิการยังขาดความสนใจในการรับการศึกษา ขาดความมั่นใจในการเรียน การใช้ชีวิตในสังคม การยอมรับทางสังคมในเรื่องการศึกษายังไม่มีมากเท่าที่ควร เพราะครอบครัวคิดว่าเป็นผู้พิการ ไม่ต้องเรียนรู้ก็ ทำให้ผู้พิการบางคนชอบเก็บตัวเงียบอยู่ในบ้าน

๒.๓ ข้อมูลด้านสังคม

ด้านสังคมและประเพณีและวัฒนธรรมของคนในชุมชน สภาพของประชาชนส่วนใหญ่อยู่เป็นครอบครัวใหญ่มีวงศาคณาญาติปลูกบ้านอยู่ในระแวกเดียวกัน นับถือบรรพบุรุษ มีสัมมาคาราวะต่อผู้มีอายุมากว่า ชาวบ้านส่วนใหญ่ร้อยละ 99 นับถือศาสนาพุทธ มีวัดประจำหมู่บ้านเป็นสถานที่พิธีกรรมทางศาสนา และเป็นศูนย์รวมจิตของชาวบ้านซึ่งทำให้เกิดประเพณีและวัฒนธรรมที่สำคัญดังนี้

ประเพณีชักพระ  

ประเพณีชักพระเป็นประเพณีทพราหมณ์ศาสนิกชนและพุทธศาสนิกชนปฏิบัติสืบต่อกันมา  สันนิษฐานว่าประเพณีนี้เกิดขึ้นครั้งแรกในประเทศอินเดีย ที่นิยมเอา เทวรูปออกแห่ในโอกาสต่าง ๆ  ต่อมาพุทธศาสนิกชนได้นำเอาคติความเชื่อดังกล่าวมาปรับปรุงให้สอดคล้องกับความเชื่อทางพุทธศาสนา  ประเพณีชักพระเล่ากันเป็นเชิงพุทธตำนาน ว่า หลังจากพระพุทธองค์ทรงกระทำยมกปาฏิหารย์ปราบเดียรถีย์ ณ ป่ามะม่วง กรุงสาวัตถี แล้วได้เสร็จไปจำพรรษา ณ ดาวดึงส์เพื่อโปรดพุทธมารดา ซึ่งขณะนั้นทรงจุติเป็นมหามายาเทพ สถิตอยู่ ณ ดุสิตเทพพิภพตลอดพรรษา พระพุทธองค์ทรงประกาศพระคุณของมารดาแก่เทวสมาคมและแสดงพระอภิธรรมโปรดพุทธมารดา 7 คัมภีร์ จนพระมหามายาเทพและเทพยดา ในเทวสมาคมบรรลุโสดาบันหมด ถึงวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 อันเป็นวันสุดท้ายของพรรษา พระพุทธองค์ได้เสด็จกลับมนุษยโลกทางบันได ทิพย์ที่พระอินทร์นิมิตถวาย บันไดนี้ทอดจากภูเขาสิเนนุราชที่ตั้งสวรรค์ ชั้นดุสิตมายังประตูนครสังกัสสะ ประกอบด้วยบันไดทอง บันไดเงินและบันไดแก้ว บันไดทองนั้นสำหรับเทพยดา มาส่งเสด็จอยู่เบื้องขวาของพระพุทธองค์ บันไดเงินสำหรับพรหมมาส่งเสด็จอยู่เบื้องซ้ายของพระพุทธองค์ และบันไดแก้วสำหรับพระพุทธองค์อยู่ตรงกลาง เมื่อพระพุทธองค์เสด็จมาถึง ประตูนครสังกัสสะตอนเช้าตรู่ของวันแรม 1 ค่ำ เดือน 11 ซึ่งเป็นวันออกพรรษานั้น พุทธศาสนิกชนที่ทราบกำหนดการเสด็จกลับของพระพุทธองค์จากพระโมคคัลลานได้มารอรับเสด็จ อย่างเนืองแน่นพร้อมกับเตรียมภัตตาหารไปถวายด้วย แต่เนื่องจากพุทธศาสนิกชนที่มารอรับเสด็จมีเป็นจำนวนมากจึงไม่สามารถจะเข้าไปถวายภัตตาหารถึงพระพุทธองค์ได้ทั่วทุกคน จึงจำเป็นที่ต้องเอาภัตตาหารห่อใบไม้ส่งต่อ ๆ กันเข้าไปถวายส่วนคนที่อยู่ไกลออกไปมาก ๆ จะส่งต่อ ๆ กันก็ไม่ทันใจ จึงใช้วิธีห่อภัตตาหารด้วยใบไม้โยนไปบ้าง ปาบ้าง ข้าไปถวายเป็น ที่โกลาหล โดยถือว่าเป็นการถวายที่ตั้งใจด้วยความบริสุทธิ์ด้วยแรงอธิษฐานและอภินิหารแห่งพระพุทธองค์ ภัตตาหารเหล่านั้นไปตกในบาตรของพระพุทธองค์ทั้งสิ้น เหตุนี้จึงเกิด ประเพณี "ห่อต้ม" "ห่อปัด" ขึ้น เพื่อเป็นการแสดงถึงความปิติยินดีที่พระพุทธองค์เสด็จกลับจากดาวดึงส์ พุทธศาสนิกชน ได้อัญเชิญพระพุทธองค์ขึ้นประทับบนบุษบกที่เตรียมไว้ แล้วแห่แหนกันไปยังที่ประทับของพระพุทธองค์ ครั้นเลยพุทธกาลมาแล้วและเมื่อมีพระพุทธรูปขึ้น พุทธศาสนิกชนจึงนำเอาพระพุทธรูปยกแห่แหนสมมติแทนพระพุทธองค์

ประเพณีขึ้นถ้ำ

ประเพณีขึ้นถ้ำเป็นประเพณีที่มีการสืบทอดกันมาแต่อดีต นิยมจัดขึ้นเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต หลังการเก็บเกี่ยวผลผลิตทางการเกษตรด้วยมีความเชื่อว่าการทำนาหรือ กิจกรรมการเกษตรที่ประสบความสำเร็จได้เกิดจากการดลบันดาลของสิ่ง ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย การขึ้นถ้ำจึงเป็นพิธีกรรมใช้บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งมักเป็นพระพุทธรูปของวัดเพื่อแสดงความกตัญญูและเป็นนิมิตรหมายที่ดีให้ แก่ชีวิต

พิธีกรรมเปิดให้มีการสักการะ และปิดทองพระพุทธรูปบนเขาวังชิงและมีการทำข้าวหลามบูชาสักการะ การนมัสการขึ้นถ้ำปิดทองเป็นประเพณีที่ถือปฏิบัติสืบเนื่องทุกปีเช่นเดียว กับ กิจกรรมตามเทศกาลอื่น ๆ แต่เป็นการเปิดโอกาสให้คนได้ร่วมทำบุญ และหารายได้ให้วัดเพื่อใช้จ่ายใน กิจกรรมต่าง ๆ อันเป็นการสืบทอดพระพุทธศาสนาให้คงอยู่ตลอดไป

ประเพณีลอยกระทง

วันลอยกระทง ถือว่าเป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งของชาวไทยทุกคน วันลอยกระทง ตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 12 มักตกอยู่ในราวเดือนพฤศจิกายน ประเพณีลอยกระทง ซึ่งปี 2559 นี้ ตรงกับวันจันทร์ที่ 14 พฤศจิกายน โดยวันลอยกระทงได้ถูกกำหนดขึ้นเพื่อเป็นการสะเดาะเคราะห์ และขอขมาต่อพระแม่คงคา บางหลักฐานเชื่อว่าเป็นการบูชารอยพระพุทธบาทที่ริมฝั่งแม่น้ำนัมทามหานที และบางหลักฐานก็ว่าเป็นการบูชาพระอุปคุตอรหันต์หรือพระมหาสาวก สำหรับประเทศไทยประเพณีลอยกระทงได้กำหนดจัดในทุกพื้นที่ทั่วประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณที่ติดกับแม่น้ำ ลำคลอง หรือ แหล่งน้ำต่าง ๆ ซึ่งแต่ละพื้นที่ก็จะมีเอกลักษณ์ที่น่าสนใจแตกต่างกันไปเดิมเชื่อกันว่า ประเพณีลอยกระทง เริ่มมีมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ในรัชสมัยพ่อขุนรามคำแหง โดยมีนางนพมาศหรือท้าวศรีจุฬาลักษณ์ พระสนมเอกในพระร่วงเจ้าแห่งกรุงสุโขทัย เป็นผู้ประดิษฐ์กระทงขึ้นครั้งแรก โดยแต่เดิมเรียกว่า “พิธีจองเปรียง” ที่ลอยเทียนประทีป และนางนพมาศได้นำดอกโคทม ซึ่งเป็นดอกบัวที่บานเฉพาะวันเพ็ญเดือนสิบสองมาใช้ใส่เทียนประทีป แต่ปัจจุบันมีหลักฐานว่าไม่น่าจะเก่ากว่าสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น โดยอ้างอิงหลักฐานจากภาพจิตรกรรมการสร้างกระทงแบบต่างๆ ในสมัยรัชกาลที่ 1ต่อมาในช่วงกรุงรัตนโสินทร์ตอนต้น สมัยรัชกาลที่ 1 ถึง รัชกาลที่ 3 พระบรมวงศานุวงศ์ตลอดจนขุนนางนิยมประดิษฐ์กระทงเพื่อประกวดแข่งขันกัน ซึ่งใช้แรงงานและแรงคนเป็นจำนานมาก พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4 ทรงมองเห็นว่าเป็นการสิ้นเปลืองจึงยกเลิกการประดิษฐ์กระทงใหญ่ไป และหันมาทำเรือลอยประทีปถวายองค์ละลำแทนกระทงใหญ่ ซึ่งเรียกว่า “เรือลอยประทีป”

ประเพณีสารทเดือนสิบ

ประเพณีสารทเดือนสิบ เป็นงานบุญประเพณีของคนภาคใต้ของประเทศไทย โดยเฉพาะชาวนครศรีธรรมราช ที่ได้รับอิทธิพลด้านความเชื่อ ซึ่งมาจากทางศาสนาพราหมณ์ โดยมีการผสมผสานกับความเชื่อทางพระพุทธศาสนาเข้ามาในภายหลัง โดยมีจุดมุ่งหมายสำคัญเพื่อเป็นการอุทิศส่วนกุศล ให้แก่ดวงวิญญาณของบรรพชนและญาติที่ล่วงลับ ซึ่งเชื่อว่าได้รับการปล่อยตัวมาจากภูมินรก ที่ตนต้องจองจำอยู่เนื่องจากผลกรรมที่ตนได้เคยทำไว้ ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ โดยจะเริ่มปล่อยตัวจากภูมินรกในทุก วันแรม 1 ค่ำ เดือน 10 เพื่อมายังโลกมนุษย์ โดยมีจุดประสงค์ในการมาขอส่วนบุญจากลูกหลานญาติพี่น้อง ที่ได้เตรียมการอุทิศไว้ให้ เป็นการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อผู้ล่วงลับ หลังจากนั้นก็จะกลับไปยังภูมินรก ในวันแรม 15 ค่ำ เดือน 10ช่วงระยะเวลาในการประกอบพิธีกรรมของประเพณีสารทเดือนสิบ จะมีขึ้นในวันแรม 1 ค่ำ ถึง วันแรม 15 ค่ำ เดือน10 ของทุกปี แต่สำหรับวันที่ชาวใต้มักจะนิยมทำบุญกันมากคือ วันแรม 13 ถึง 15 ค่ำ ประเพณีวันสารทเดือนสิบ โดยในส่วนใหญ่แล้วจะตรงกับเดือนกันยายน

ประเพณีทำบุญวันว่าง

 วันว่างคือ วันที่เว้นว่างจากการทำงาน ซึ่งยกเว้นการหุงหาอาหารรับประทานและใช้ทำบุญถวายพระภิกษุสงฆ์ ชาวใต้ถือว่าวันว่างเป็น “ วันขึ้นปีใหม่ ” ของไทยเหมือนกับวันสงกรานต์ของภาคอื่นๆนั่นเอง ประเพณีวันว่างกระทำกัน3วัน ตรงกับวันขึ้น14 - 15 ค่ำ และวันแรม 1 ค่ำ เดือน5 แต่ปัจจุบันถือเอาวันที่ 13-14-15 เดือนเมษายนตามสากล ก่อนถึงวันว่างทุกครัวเรือนจะต้องเร่งทำงานที่คั่งค้างให้เสร็จเรียบร้อย เตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ใส่ ช่วยกันทำความสะอาดบ้าน นอกจากนี้ยังต้องตัดผม ตัดเล็บให้เรียบร้อยด้วย เพราะเมื่อถึงวันว่างนั้นห้ามกระทำในวันว่างวันแรก ทุกคนต้องทำจิตใจให้สดชื่น ทำแต่ความดี ตอนเช้ามีการทำบุญตักบาตร ตอนบ่ายจะมีการสรงน้ำพระพุทธรูป วันที่สองและสามจะเป็นการไปรดน้ำดำหัวญาติผู้ใหญ่และเยี่ยมเยียนญาติพี่น้อง "

๒.๔ ข้อมูลด้านเศรษฐกิจ

          อาชีพของประชาชนในตำบล

ตำบลคลองหอยโข่งเป็นตำบลที่มีพื้นที่มากที่สุดประชากรประกอบอาชีพทางด้านเกษตรเป็นหลักมีพื้นที่ทาการเกษตรกรรมประมาณ 54,703 ไร่ที่สาคัญที่สุดคือการทาสวนยางพารารองลงมาคือทานาปศุสัตว์และไร่นาสวนผสมเนื่องจากเป็นพื้นที่ที่อยู่ในเขตการให้บริการของอ่างเก็บน้าชลประทานจึงมีน้าในปริมาณที่เพียงพอต่อการใช้ประโยชน์ทั้งปี

 จากการสำรวจชุมชนพบว่าประชาชนที่อยู่ในชุมชนส่วนใหญ่ประกอบอาชีพเกษตรกรเป็นอาชีพหลักคิดเป็นร้อยละ 69.22 ของจำนวนครัวเรือนทั้งหมด อาชีพการเกษตรเป็นอาชีพดั้งเดิมของบรรพบุรุษสืบทอดต่อกันมาถึงลูกหลานในปัจจุบันได้แก่ การทำสวนยางพารา สำหรับประชากรที่ประกอบอาชีพรองลงมา อาชีพรับจ้าง คิดเป็นร้อยละ 18.54 นอกจากนั้นประกอบอาชีพ ค้าขาย รับราชการ อื่นๆ

            การทำสวนยางพารา

-          พื้นที่การทำสวนยางพาราทั้งหมด  54,703 ไร่

-          จำนวนครัวเรือนที่ทำสวนยางพารา 1,120 ครัวเรือน

การทำสวนยางพาราส่วนใหญ่ เกษตรกรขายน้ำยางและทำยางแผ่น สภาพปัญหาส่วนใหญ่ มักประสบปัญหา ราคาน้ำยางตกต่ำ ถูกกดราคาจากพ่อค้าคนกลาง เนื่องจากการรวมกลุ่มต่อรองราคา ไม่มีความรู้การบริหารจัดการที่ดี รวมทั้งต้นทุนการผลิต สูง เช่น ปุ๋ย ต้นยาง เป็นต้น

การรับจ้างด้านการเกษตร

-          พื้นที่รับจ้างการเกษตร โครงการฟาร์มตัวอย่างในพระราชดำริ สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ

-          พื้นที่ สวนยางพาราของเกษตรกรในชุมชน

               ผลผลิตที่ได้จากการรับจ้างการทำเกษตร เช่น การเลี้ยงสัตว์ การปลูกผัก การเพาะเห็ด การทำนา การปลูกไม้ผล เป็นต้น ทำให้ประชากรในพื้นที่มีรายได้ ไม่ต้องออกไปหางานทำ และสินค้าก็มีตลาดรองรับมีพ่อค้าคนกลางรับซื้อสินค้าตลอด สภาพปัญหาที่พบ การขาดแคลนน้ำในช่วงฤดูร้อน

      การค้าขาย

การค้าขายในตำบลเป็นอาชีพที่สร้างเงินสร้างรายได้ค่อนข้างดีพอสมควรเนื่องจากทำเลที่ตั้งอยู่ในเขตชนบทโดยเฉพาะร้านค้าขายของชำ รวมถึงร้านขายอาหารประเภทอาหารตามสั่ง และกลุ่มค้าขายขนาดเล็ก ขนาดกลาง ประชาชนมักใช้บริการมากกว่าเข้าในตัวเมือง

-          ร้านขายของชำ                       50        แห่ง

-          ร้านขายอาหารทุกชนิด              20        แห่ง

-          ร้านขายยา                               1       แห่ง

-          ร้านขายอุปกรณ์การเกษตร            2       แห่ง

-          ร้านขายวัสดอุปกรณ์ประเภทก่อสร้าง 2      แห่ง

-          ร้านค้าประเภทซ่อมแซมต่างๆ          10     แห่ง

-          ร้านซ่อมรถยนต์/อุปกรณ์อิเล็คโทรนิค  5     แห่ง 

        สถานการณ์แรงงาน

ปัจจุบันตำบลคลองหอยโข่งมีประชากรในวัยแรงงานประมาณ3,900 คน เป็นชาย 1,750 คน หญิง 2,150 คน เป็นผู้มีงานทำ 3,555 คน เป็นผู้มีงานทำคิดเป็นรร้อยละ 91.15 และผู้ว่างงาน 345 คน คิดเป็นร้อยละ 8.84 คน

           จำนวนหน่วยธุรกิจที่สำคัญของตำบลคลองหอยโข่ง

-          ธนาคาร                 1         แห่ง

-          ตลาดสด                 4        แห่ง

-          ปั้มน้ำมัน                1         แห่ง

-          โรงสี                     -          แห่ง

-          ฟาร์มเลี้ยงสุกร          -แห่ง

-          ร้านค้าของชำ           50       แห่ง

-          ร้านขายยา               1        แห่ง

-          อู่ซ่อมรถ                  10      แห่ง

-          ปั้มน้ำมันใหญ่            -         แห่ง

-          โรงงานอุตสาหกรรม     -        แห่ง

-             ร้านอาหาร             20    แห่ง

-          ฟาร์มเลี้ยงไก่               -     แห่ง

-          ร้านวัสดุก่อสร้าง           2    แห่ง

-          คลินิก                       1    แห่ง 

         รวมทั้งหมด          90          แห่ง

        กลุ่มอาชีพเศรษฐกิจชุมชน

การดำเนินการของกลุ่มอาชีพเศรษฐกิจชุมชน มีการจัดตั้งกลุ่ม การรวมกลุ่มอาชีพ กลุ่มเกษตรกร และการก่อเกิดอาชีพอย่างหลากหลายในตำบล โดยหลายภาคส่วนได้ส่งเสริมสนับสนุนกลุ่มอาชีพในหมู่บ้าน ในการพัฒนาทั้งทักษะ/ความรู้ และข้อมูลการพัฒนางานหรือผลิตภัณฑ์ของทุกกลุ่มในตำบล ทำให้เกิดการรวมกลุ่มอาชีพขึ้นหลายกลุ่ม บางกลุ่มประสบความสำเร็จเป็นอาชีพขึ้นหลายกลุ่ม อาชีพ OTOP บางกลุ่มยังไม่มีความต่อเนื่องของกิจกรรมการผลิต การตลาด เนื่องจากมีปัญหาการคงอยู่ของกลุ่ม คุณภาพในการดำเนินงาน การขาดจิตอาสา ของสมาชิกในกลุ่ม เป็นต้น

    กลุ่มอาชีพที่มีอยู่ปัจจุบันได้แก่

กลุ่มจักสานเส้นพลาสติกบ้าน ทุ่งเลียบ หมู่ที่ 5 เริ่มจากการส่งเสริมการศึกษาต่อเนื่องของศูนย์การศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศํยอำเภอคลองหอยโข่ง โครงการจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาอาชีพ หลักสูตรระยะสั้น การจักสานเส้นพลาสติก ให้กับกลุ่มแม่บ้าน ประชาชนทั่วไปและเมื่อเรียนจบหลักสูตรได้มีการผู้ที่สนใจเข้ารวมกลุ่มกันทำเป็นอาชีพขายส่งในชุมชนและตามร้านค้าต่างๆ มีสมาชีกที่รวมกลุ่มกัน 10 คน

    กลุ่มการทำดอกไม้จันท์ บ้านจอมหรำ หมู่ที่ 1เริ่มจากการส่งเสริมการศึกษาต่อเนื่องของศูนย์การศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศํยอำเภอคลองหอยโข่ง โครงการจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาอาชีพ หลักสูตรระยะสั้น การทำดอกไม้จันท์ ให้กับกลุ่มแม่บ้าน ประชาชนทั่วไปและเมื่อเรียนจบหลักสูตรได้มีการผู้ที่สนใจเข้ารวมกลุ่มกันทำเป็นอาชีพขายส่งในชุมชนและตามร้านค้าต่างๆ มีสมาชีกที่รวมกลุ่มกัน 15 คน

กลุ่มการแปรรูปกล้วย บ้านควนกบ หมู่ที่ 7 เริ่มจากการส่งเสริมการศึกษาต่อเนื่องของศูนย์การศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศํยอำเภอคลองหอยโข่ง โครงการจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาอาชีพ หลักสูตรระยะสั้น การแปรรูปกล้วย ให้กับกลุ่มแม่บ้าน ประชาชนทั่วไปและเมื่อเรียนจบหลักสูตรได้มีการผู้ที่สนใจเข้ารวมกลุ่มกันทำเป็นอาชีพขายส่งในชุมชนและตามร้านค้าต่างๆ มีสมาชีกที่รวมกลุ่มกัน 20 คน

แหล่งเรียนรู้ในชุมชนและทุนด้านงบประมาณที่สามารถนำมาใช้ประโยชน์เพื่อการจัดการศึกษา

๑.     แหล่งเรียนรู้ประเภทบุคคล ได้แก่

๒.     แหล่งเรียนรู้ประเภทสถานที่/ชุมชน/กลุ่มทางเศรษฐกิจ/สังคม  ได้แก่

๓.     แหล่งเรียนรู้สนับสนุนทุน/งบประมาณ ประเภทองค์กร ได้แก่

๓แหล่งเรียนรู้สนับสนุนทุน/งบประมาณ ประเภทองค์กร ได้แก่

การท่องเที่ยวและการบริการ

ตำบลคลองหอยโข่งมีศักยภาพทางด้านท่องเที่ยว ทั้งในด้านปูชะนีสถานและด้านแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ และที่สำคัญที่สุดซึ่งนับได้ว่าเป็นเอกลักษณ์และสร้างชื่อเสียงเป็นอย่างยิ่ง ได้แก่ น้ำตกผาดำ ทางกลุ่มอนุรักษ์คนรักต้นน้ำผาดำได้ ร่วมกันอนุรักษ์ และพัฒนาให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สวยงามของตำบลต่อไป

การเงินการธนาคาร

ในตำบลคลองหอยโข่ง มีกองทุนหมู่บ้าน/ธนาคาร รวมถึงกลุ่มเครือข่ายที่รวมตัวกันเพื่อส่งเสริมการออมอยู่หลายกลุ่ม โดยแต่ละกลุ่มก็มีบทบาทที่แตกต่างกัน โดยได้รับการสนับสนุนงบประมาณแต่ละยุค แต่ละสมัยตามแต่นโยบายของภาครัฐบาล โดยต่ละกลุ่มมักประสบปัญหาหลายๆอย่าง เช่น การขาดความรู้ด้านการจัดการอย่างเป็นระบบ และขาดระบบการจัดการที่ทันสมัย รวมทั้งชาวบ้านขาดรากฐานการออม สภาพปัญหาที่พบ คือไม่มีระบบการบริหารจัดการที่ดี ความชำนาญ การสูญหนี้

                การไฟฟ้า

                การประปา

การใช้โทรศัพท์

๒.๕ ข้อมูลด้านการศึกษา

ตำบลคลองหอยโข่งมีสถานศึกษารวมทั้งหมด 5 แห่ง  

จากตารางข้อมูลระดับการศึกษาของประชาชนในตำบล พบว่ามีจำนวนผู้ไม่รู้หนังสือ ร้อยละ 0.26 ของจำนวนประชากรทั้งหมด ซึ่งจำนวนผู้ไม่รู้หนังสือส่วนใหญ่เป็นกลุ่มผู้สูงอายุประสบปัญหาในเรื่องความจำ สายตา สำหรับผู้ไม่รู้หนังสือที่เป็นกลุ่มประชากรวัยแรงงานจะไม่มีเวลามาเรียนเพราะต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว การเข้ารับบริการส่งเสริมการรู้หนังสือต้องเกิดจากความต้องการ ความสนใจ และความพร้อมของผู้เรียน จากการดำเนินงานที่ผ่านมา  พบว่าผู้เข้าร่มกิจกรรมส่งเสริมการรู้หนังสือส่วนใหญ่มีปัญหาในเรื่องเวลาการเรียน ฝึกทักษะในการเขียน การอ่านและการลืมหนังสือ ทำให้เกิดความท้อแท้ไม่อยากเรียนและเรียนไม่ครบหลักสูตรตามที่กำหนด เป็นผลให้จำนวนผู้ไม่รู้หนังสือมีอยู่ จำนวนผู้จบไม่บรรลุตามเป้าหมายที่กำหนด