วัดทุ่งข่า      ตั้งเมื่อใดไม่ทราบแน่ชัด        แต่สันนิฐานว่าในสมัยพระยาวิเชียรคีรีภักดีสงคราม(ชุม)  เจ้าเมืองสงขลา    ซึ่งมีพระภิกษุองค์หนึ่งมีนามว่าหลวงพ่อเอียดได้ธุดงค์บำเพ็ญศีลจนมาถึงวัดร้างแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่บ้านทุ่งข่า   หมู่ที่  8   ตำบลท่าประดู่  อำเภอนาทวี จังหวัดสงขลา   จึงได้ปฎิสังขรณ์วัดและที่พักสงฆ์  แต่ไม่ปรากฏว่าชื่ออะไร  คงเรียกกันตามหมู่บ้านว่า  “วัดทุ่งข่า”

มีเรื่องเล่าว่า   พระพิฆเนศหรือที่ชาวบ้านเรียกว่าพระงวง  เนื่องจากเรียกตามเศียรของเทวรูป ซึ่งมีลักษณะเป็นเศียรช้างที่มีงวง   เป็นเรื่องเล่าปรัมปราว่า  มีผู้อพยพหนีมาจากการถูกกดขี่ข่มเหงในการใช้แรงงานก่อสร้างปราสาทหิน   จึงเดินทางหนีโดยเรือสำเภาสินค้า  จนมาถึงท่าเทียบเรือสงขลา  จึงได้พำนักพักพิงอาศัยวางถิ่นฐานที่เมืองสงขลา      ในขณะอพยพหนีกันมานั้นได้นำสิ่งสักการะบูชาติดตัวมาด้วย   นั่นก็คือ   พระพิฆเนศหรือที่ชาวบ้านเรียกว่าพระงวง   ซึ่งต่อมาได้นำพระพิฆเนศองค์ดังกล่าวถวายแก่พระยาวิเชียรคีรีภักดีสงคราม (ชุม)  เจ้าเมืองสงขลา    และขณะนั้นพระยาวิเชียรคีรีภักดีสงคราม (ชุม)   เจ้าเมืองสงขลา    เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อเอียด    จึงได้นำพระพิฆเนศถวายแก่หลวงพ่อเอียด    เพื่อให้ศาสนิกชน บุคคลทั่วไป   ทุกสาขาอาชีพได้สักการะบูชานับถือพระองค์    โดยมีความเชื่อว่าเป็นเทพเจ้าอันจะอำนวยพรประสิทธิ์ประสาทผลในด้านต่างๆ และชาวบ้านมีความเชื่อว่าเกี่ยวกับการสาบถสาบานต่อพระพิฆเนศหรือพระงวงนั้น   โดยมีคำสาปแช่ง   ที่เรียกว่า    เดน

ในช่วงประเพณีสงกรานต์   ซึ่งเป็นวันตรงวันขึ้นปีใหม่ไทยมาตั้งแต่โบราณ  ทางเจ้าอาวาสวัดทุ่งข่าและบุคคลทั่วไปมีการประกอบพิธีทางศาสนา   จึงได้อัญเชิญพระพิฆเนศวัดทุ่งข่าสรงน้ำเป็นประจำทุกๆปี