สภาพทั่วไปของตำบล

       ลักษณะทางภูมิศาสตร์

               ลักษณะภูมิประเท    สภาพโดยทั่วไปพื้นที่เป็นที่ราบลุ่ม และพื้นที่ชายฝั่งทะเลสาบบางส่วน

               ลักษณะภูมิอากาศ

               ตำบลวัดขนุน มีลักษณะภูมิอากาศค่อนข้างอบอุ่น อยู่ในเขตอิทธิพลของลมมรสุมตะวันออกเฉียงใต้ และลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือ มีอากาศร้อนชื้นตลอดปี มี ๒ ฤดู ประกอบด้วย
               ฤดูฝน เริ่มตั้งแต่เดือนเมษายน ถึง เดือนพฤศจิกายน
               ฤดูร้อน เริ่มตั้งแต่เดือนธันวาคม ถึง เดือนมีนาคม

   อาณาเขต                          

ขนาดและที่ตั้ง

               ตำบลวัดขนุนตั้งอยู่ทางทิศเหนือของอำเภอสิงหนครระยะห่างจากที่ว่าการอำเภอสิงหนครประมาณ ๑๑ กิโลเมตร ที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบลวัดขนุนตั้งอยู่ เลขที่ ๑ หมู่ที่ ๑ ตำบลวัดขนุน ถนนสายสงขลา – ระโนด อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา ตำบลวัดขนุนมีเนื้อที่ ๓๓.๕๒ ตารางกิโลเมตร หรือประมาณ ๒๐,๙๕๐ ไร่ มีอาณาเขตติดต่อ ดังนี้

              ทิศเหนือ ติดตำบลม่วงงาม 
             ทิศตะวันออก ติดอ่าวไทย 
         ทิศใต้ ติดตำบลชิงโค 
               ทิศตะวันตก ติดตำบลรำแดง

๑.  ประวัติความเป็นมาตำบลวัดขนุน

                                จากหลักฐานทางโบราณคดี  คาบสมุทรสทิงพระเกิดจากพัฒนาการ  การทับถมของสันทรายจากทะเลอ่าวไทย  มีอายุไม่น้อยกว่า  ๕,๐๐๐ ปี โดยการตรวจสอบของเปลือกหอยที่ทับถมอยู่ใต้พื้นดิน  ตามกระบวนการวิทยาศาสตร์  มีการตั้งชุมชนโบราณอาศัยอยู่ตลอดแนวคาบสมุทรสทิงพระเป็นชุมชนรอบทะเลสาบสงขลา อาศัยแหล่งน้ำจืดอุปโภคบริโภค  โดยการขุดสระน้ำที่เรียกว่า “พัง” ตำบลวัดขนุนเป็นส่วนหนึ่งของคาบสมุทรสทิงพระ  มีจำนวน ๕  พัง 

                                ชุมชนโบราณริมคลองปะโอ เป็นชุมชนที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ริมคลองปะโอ  ตำบลวัดขนุน  ซึ่งเป็นบริเวณทางน้ำเก่า  โดยใช้ลำคลองในการเดินเรือออกทะเลสาบสงขลา   และทะเลอ่าวไทยในการติดต่อกับชุมชนอื่นโดยพบหลักฐานทางโบราณคดี ได้แก่ เครื่องปั้นดินเผา ซึ่งมีแหล่งผลิตเป็นเตาเผา ปัจจุบันเป็นเนินดินชาวบ้านเรียกโคกหม้อ  และโคกไพ ได้ขุดค้นพบเครื่องปั้นดินเผาประเภทต่าง ๆ ตั้งแต่ จานแบน อ่างดินเผา คนโฑ และที่สำคัญคือหม้อกุณฑีที่มีพวยกาและกุณโฑ  อีกทั้งยังพบชิ้นส่วนของเทวรูป  นอกจากนี้  ยังมีแนวสันทรายที่มีสระน้ำขนาดใหญ่ตั้งเรียงรายอยู่หลายแห่ง  บริเวณนี้จึงเหมาะที่จะเป็นท่าจดเรือได้ดีในยุคต้น ๆ  ก่อนการขุดคลองเชื่อมทะเลสาบกับทะเลภายนอก

                                มีการติดต่อ สัมพันธ์กับชุมชนต่าง ๆ  ทั้งในระยะใกล้และไกลมาไม่น้อยกว่า ๒,๐๐๐ – ๓,๐๐๐ ปีมาแล้ว จากการตรวจสอบจากเครื่องปั้นดินเผาที่พบตามแหล่งต่าง ๆ และได้รับอิทธิพลทางด้านศาสนาพราหมณ์ ฮินดู พุทธศาสนามหายานตันตระ จากหลักฐานโบราณวัตถุที่ขุดค้นพบในตำบลวัดขนุน ได้แก่ พระศิวิมหาเทพ (สำริด) ศิลปะสมัยศรีวิชัย พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร อายุประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๓ - ๑๕ ที่บ้านหนองหอย หมู่ที่ ๔ ตำบลวัดขนุน  อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา

                                จากการตรวจสอบการตั้งวัด ในพื้นที่ใกล้เคียงและในตำบลวัดขนุน  ได้แก่ วัดดีหลวงใน ตำบลชิงโค  และวัดขนุน  วัดหนองหอย ซึ่งกรมศิลปากรได้ขึ้นทะเบียนพระอุโบสถ เป็นโบราณสถาน สร้างในสมัยกรุงศรีอยุธยา  และสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ตำบลวัดขนุน  ก็เป็นชุมชนหนึ่งของชุมชนโบราณบ้านปะโอ  บนคาบสมุทรสทิงพระ  ที่มีความสัมพันธ์และอยู่ในเขตการปกครองของเมืองเก่าสทิงพระ  หรือกรุงสทิงพาราณสี  ก่อนที่จะอยู่ภายใต้การปกครองและเป็นชุมชนที่เป็นส่วนหนึ่งของเมืองสิงขระ หรือสิงขร หรือเมืองสงขลาฝั่งเขาแดงในสมัยกรุงศรีอยุธยา เมืองสงขลาฝั่งแหลมสน ในสมัยกรุงธนบุรี  และเมืองสงขลาฝั่งบ่อยางด้านทิศตะวันออกของทะเลสาบสงขลา  ในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นมาจนถึงปัจจุบัน  พัฒนาการเข้าสู่ยุคใหม่ของตำบลวัดขนุน  มีการตั้งบ้านเรือนเป็นหย่อม ๆ มีชื่อเรียกหมู่บ้านตามสภาพธรรมชาติที่เป็นเอกลักษณ์ที่เด่น  หรือประวัติความเป็นมา มีบ้านบ่อปลิง  บ้านหนองหอย  บ้านมะขาม บ้านวัดขนุน บ้านวัดวาส มีการขุดบ่อน้ำดื่มน้ำใช้ร่วมกันของหมู่บ้าน  เช่น บ่อปลิง บ่อไทรทอง  หรือบ่อน้ำในวัด และวัดเป็นศูนย์รวมพัฒนาการอารยธรรมด้านต่าง ๆ ได้แก่  วัดหนองหอย  วัดขนุน   วัดวาส นับถือพุทธศาสนาที่ได้รับอิทธิพลมาจากเมืองสงขลา ประกอบอาชีพแบบยังชีพเรียบง่ายจากการทำนา ปลูกผัก หรือทำน้ำตาลโตนด ซึ่งเห็นได้จากการเก็บข้าวไว้กินปีต่อปี หรือสำรองไว้ยามปีใดที่ผลผลิตไม่เอื้ออำนวย มีการเลี้ยงวัวไว้ใช้ไถนา เลี้ยงหมู เป็ด ไก่ ไว้เป็นอาหาร  สภาพบ้านเรือนโดยทั่วไปยกพื้นใต้ถุนสูงโล่ง  อุปกรณ์การก่อสร้างเป็นเรือนไม้ เสาตั้งบนเสาคอนกรีต  ซึ่งเป็นเสาต่ำ ๆ  หลังคามุงด้วยกระเบื้องดินเผา  เป็นหลังคาทรงไทย  และหลังคาแบบปั้นหยา ตัวเรือน ประกอบด้วย เรือนนอน ระเบียง  นอกชาน  ส่วนเรือนครัว แยกออกไปติดกับระเบียง  หรือนอกชาน  การคมนาคมเดินเท้า  และทางเรือโดยสารโดยใช้คลองรำแดงออกสู่ทะเลสาบ  และทะเลอ่าวไทยในช่วงฤดูลมมรสุมสงบ  ก่อนการคมนาคมทางบกจากถนนดิน  พัฒนาเป็นถนนลูกรัง และลาดยางขยายช่องทางมีชุมชน อิสลามและมัสยิดประจำหมู่บ้าน  บริเวณริมฝั่งทะเลอ่าวไทย  เป็นชุมชนบ้านขนุน   และวัดวาส  ประกอบอาชีพหลักด้านการประมงชายฝั่ง  ก่อนที่จะพัฒนาอารยธรรมด้านต่าง ๆ มาเป็นตำบลวัดขนุนในปัจจุบัน

๒.๒  ข้อมูลด้านประชากร

                ประชากรมีทั้งสิ้น  จำนวน  ๘,๐๒๐  คน   โดยแยกเป็นชาย จำนวน  ๓,๙๗๔ คน  เป็นหญิง  ๔,๐๔๖ คน  มีครัวเรือนรวมทั้งสิ้น  ๒,๓๘๘   ครัวเรือน
โดยมีความหนาแน่นของประชากรโดยเฉลี่ย ๒๓๙ คน ต่อตารางกิโลเมตร

  ข้อมูลจากสำนักงานทะเบียน อำเภอ สิงหนคร  ณ วันที่  ๑๑ เดือน กุมภาพันธ์  ๒๕๕๙